Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ εκφράζει τη βαθιά της συντριβή για τον αδόκητο χαμό της 13χρονης μαθήτριας σε ειδικό σχολείο του Πειραιά. Ως γονείς και κηδεμόνες παιδιών με κάθε μορφή αναπηρίας και των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο Down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες – των μαθητών και μαθητριών με τη μεγαλύτερη ευαλωτότητα – βιώνουμε με αγωνία και οδύνη αυτό το τραγικό γεγονός.

Τα παιδιά με αναπηρία δεν ζητούν «εξαιρέσεις». Ζητούν να λογίζονται, να υποστηρίζονται, να συμμετέχουν και να ακούγονται. Και παρότι οι Συμβάσεις κατοχυρώνουν αυτό το δικαίωμά τους, η φωνή τους δεν φτάνει πάντα εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Όχι επειδή δεν έχουν άποψη, αλλά επειδή οι θεσμοί και το περιβάλλον τους δυσκολεύονται ακόμη να αναγνωρίσουν και να ενσωματώσουν αυτή τη φωνή στις διαδικασίες.

Κατά την άποψη της ΠΟΣΓΚΑμεΑ, η επέκταση των σχετικών ρυθμίσεων και στις ανωτέρω κατηγορίες αποτελεί αναγκαία προσαρμογή που θα αποκαθιστούσε τη θεσμική ισορροπία και θα αντανακλούσε πιστότερα την πραγματική επιβάρυνση των φροντιστών. Η ιδιότητα του δικαστικού συμπαραστάτη και η τεκμηριωμένη ευθύνη φροντίδας, ιδίως όταν συνδέονται με καθημερινή παρουσία και συνοίκηση, συνιστούν σαφή ένδειξη μόνιμης και ιδιαίτερα απαιτητικής υποστηρικτικής λειτουργίας.

Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ θεωρεί ότι η λειτουργία των Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. πρέπει να επαναπροσδιοριστεί με βάση τις αρχές της προσβασιμότητας και της προσαρμογής του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος στις εξατομικευμένες ανάγκες των μαθητών/τριών, της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης και της παιδαγωγικής ευελιξίας, όπως αυτές προβλέπονται τόσο από το ισχύον θεσμικό πλαίσιο για την ειδική αγωγή (ν.3699/2008, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει), όσο και από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες (ν. 4074/2012), η οποία επιβάλλει τη λήψη εύλογων προσαρμογών σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος, προκειμένου να διασφαλίζεται η ουσιαστική ισότητα και η συμμετοχή χωρίς αποκλεισμούς.