Τι συμβαίνει, όμως, όχι με τις κατ’ εξαίρεση, λόγω της πανδημίας, αλλά με τις κατ’ εξακολούθηση συνθήκες που βιώνουν τα άτομα με σύνδρομο Down; Όταν οι αναμενόμενα ομόψυχες δηλώσεις αλληλεγγύης, που περιβάλλουν αυτή τη μέρα τα παιδιά και ενήλικες με το σύνδρομο, διολισθαίνουν σε ομόθυμη αθέτησή τους τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου;

Παρά τα θετικά βήματα που αναγνωρίζονται τα τελευταία χρόνια προς την κατεύθυνση της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, της σχολικής κοινότητας, των οικογενειών, σήμερα, παραμένει γεγονός πως τα παιδιά μας, κατά βάση λόγω της αναπηρίας και της ‘ετερότητας’ που αυτή συνεπιφέρει, συνιστούν ευεπίφορο πληθυσμό στον σχολικό εκφοβισμό από τους/τις συνομιλήκους τους, με ή χωρίς περιορισμούς δραστηριότητας. Όπως, επίσης, παραμένει πραγματικότητα πως τα σύνθετα και ποικίλα κοινωνικά κα&am