Η συγκεκριμένη κατασκήνωση έχει αποτελέσει επί σειρά ετών σταθερό πυλώνα υλοποίησης του Προγράμματος στη Βόρεια Ελλάδα, προσφέροντας σε εκατοντάδες άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους μια πολύτιμη ανάσα χαράς, ξεκούρασης και κοινωνικής ένταξης.

Ασφαλώς, η περίπτωση αυτή ούτε εξαίρεση συνιστά, ούτε μεμονωμένο περιστατικό, αλλά συμπύκνωση μιας πτυχής της δυσλειτουργίας που πλήττει οριζόντια δεκάδες σχολικές μονάδες και του μαθητικού τους δυναμικού πανελλαδικά, και αντανάκλαση των εντεινόμενων αδυναμιών και αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν πλέον τη λειτουργία του θεσμού της Παράλληλης Στήριξης.

Η σύνταξη και καθιέρωση συγκεκριμένων πρωτοκόλλων διαδικασιών για την υποδοχή, φροντίδα και διαχείριση των ατόμων με αυτισμό, νοητική αναπηρία, βαριές κινητικές και πολλαπλές αναπηρίες, καθώς και η κατάρτιση οδηγιών συμπεριφοράς για το προσωπικό, αποτελούν ελάχιστη και ουσιώδη προϋπόθεση για την υλοποίηση της αρχής της ισότητας στην πράξη. Εξίσου επιβεβλημένη είναι η δημιουργία ειδικών κλινών (έστω και περιορισμένου αριθμού) και δωματίων ησυχίας ή αποφόρτισης σε κάθε κλινική δημόσιου νοσοκομείου, καθώς και τουλάχιστον μίας κλίνης σε κάθε Μ.Ε.Θ. ή Μ.Α.Φ., ώστε να εξασφαλίζεται φιλικό και ασφαλές περιβάλλον, κατάλληλο για προσαρμοσμένη νοσηλεία για τα άτομα που βιώνουν υπερδιέγερση ή έντονο άγχος. Αυτές οι παρεμβάσεις δεν αποτελούν πολυτέλεια, αλλά θεσμική υποχρέωση, σύμφωνα με τις ρητές προβλέψεις του άρθρου 25 της Σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες και της κυρωτικής νομοθεσίας (ν.4074/2012), ως προς την υποχρέωση εξασφάλισης «υπηρεσιών υγείας προσαρμοσμένων στις ανάγκες τους».

Κι αν κάθε μητέρα είναι ένας κόσμος, η μητέρα του παιδιού με αναπηρία είναι ο κόσμος που επιμένει να φωτίζει το αύριο. Είναι εκείνη που αγωνίζεται αθόρυβα, ακατάπαυστα, καθημερινά. Που γνωρίζει ότι η ζωή της θα της δώσει λιγότερα διαλείμματα και περισσότερες μάχες. Που υπερασπίζεται δικαιώματα, αγωνίζεται να γκρεμίσει στερεότυπα, να σταθεί όρθια για να στηρίξει. Κι όμως, δεν παύει να ονειρεύεται, να ελπίζει, να διεκδικεί, να χτίζει — έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, πιο συμπεριληπτικό, πιο δίκαιο.

Η χρήση της αναπηρίας ως εργαλείο χλευασμού και ταυτόχρονα ως αντικείμενο σεξουαλικής υποτίμησης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Πρόκειται για λόγο που τροφοδοτεί τη βία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον σχολικό εκφοβισμό. Για τα παιδιά μας, που φοιτούν σε ειδικά ή γενικά σχολεία, τέτοιου είδους περιεχόμενο δεν είναι απλώς προσβλητικό – είναι απειλή.

Δοθέντος τούτου, η ΠΟΣΓΚΑμεΑ επαναλαμβάνει το αίτημά της για την ανάλογη επαναδιαπραγμάτευση – αύξηση του δικαιούμενου νοσηλίου – τροφείου των ατόμων με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, με περιορισμένο βαθμό αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης – εξυπηρετούμενων σε Σ.Υ.Δ. ή/και τη θεσμοθέτηση νοσηλίου αυξημένης φροντίδας και υποστήριξης σε συνάρτηση με το είδος, τη βαρύτητα και το ηλικιακό εύρος των εξυπηρετούμενων κατηγοριών αναπηρίας, δεδομένου ότι όσο τα μεγέθη τους αυξάνουν, αντίστοιχες επιδράσεις ασκούνται εν πολλοίς και στο πραγματικό κόστος της παροχής των κοινωνικών υπηρεσιών προς τα άτομα με αναπηρία.

Εν αναμονή της συνάντησης με την αντιπροσωπεία μας, προσβλέπουμε στη θετική και άμεση ανταπόκρισή σας στο σύνολο των ανωτέρω, για τον βέλτιστο προγραμματισμό της φετινής κατασκηνωτικής χρονιάς και τη διασφάλιση της κατάλληλης προετοιμασίας και οργάνωσης του Προγράμματος, σε συνεργασία με τους κατά τόπους Δήμους, και με γνώμονα τη δυνατότητα πραγμάτωσης αυτού του εξαιρετικά σημαντικού για τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους – και συνάμα εξίσου απαιτητικού – εγχειρήματος.