Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω, και επειδή οι ισχύουσες ρυθμίσεις δεν ανταποκρίνονται στο σύνολό τους στις πραγματικές ανάγκες φροντίδας, θέτοντας σε κίνδυνο την ποιότητα υποστήριξης των εξυπηρετούμενων με βαριές αναπηρίες ή/και τη βιωσιμότητα των Σ.Υ.Δ., ζητούμε την άμεση έναρξη διαδικασιών επαναδιαπραγμάτευσης του νοσηλίου – τροφείου για τα άτομα με περιορισμένο βαθμό αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης στις Στέγες, περιλαμβανομένης της εξέτασης των σχημάτων που προτάθηκαν, καθώς και την ολοκλήρωση των σχετικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων εντός εύλογου χρονοδιαγράμματος.

Παράλληλα, καταγράφονται περιστατικά όπου μαθητές που δικαιούνται κατ’ οίκον διδασκαλία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν εγκαίρως ή/και επαρκώς, λόγω έλλειψης διαθέσιμου προσωπικού, καθώς και περιπτώσεις νηπίων που αντί για την προβλεπόμενη Παράλληλη Στήριξη οδηγούνται αθέμιτα σε Τμήματα Ένταξης, παρότι πρόκειται για διαφορετικού τύπου θεσμό, που υπηρετεί διαφορετικό είδος και βαθμό αναγκών, όχι σπάνια σε διαφορετικό χωρικό πλαίσιο και χρονικό εύρος.

Η απώλεια του συγκεκριμένου κατασκηνωτικού χώρου, που έχει διαχρονικά αποτελέσει βασικό πυλώνα υλοποίησης του Προγράμματος στη Βόρεια Ελλάδα, προκαλεί σημαντικό διοικητικό και κοινωνικό έλλειμμα, το οποίο η Ομοσπονδία δεν μπορεί να αγνοήσει. Ήδη η αγωνία των ενδιαφερόμενων και η αβεβαιότητα γύρω από τη δυνατότητα συμμετοχής τους αυξάνονται ραγδαία, καθώς ο διαθέσιμος χρόνος για τον προγραμματισμό εξαντλείται.

Η συγκεκριμένη κατασκήνωση έχει αποτελέσει επί σειρά ετών σταθερό πυλώνα υλοποίησης του Προγράμματος στη Βόρεια Ελλάδα, προσφέροντας σε εκατοντάδες άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους μια πολύτιμη ανάσα χαράς, ξεκούρασης και κοινωνικής ένταξης.

Ασφαλώς, η περίπτωση αυτή ούτε εξαίρεση συνιστά, ούτε μεμονωμένο περιστατικό, αλλά συμπύκνωση μιας πτυχής της δυσλειτουργίας που πλήττει οριζόντια δεκάδες σχολικές μονάδες και του μαθητικού τους δυναμικού πανελλαδικά, και αντανάκλαση των εντεινόμενων αδυναμιών και αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν πλέον τη λειτουργία του θεσμού της Παράλληλης Στήριξης.

Η σύνταξη και καθιέρωση συγκεκριμένων πρωτοκόλλων διαδικασιών για την υποδοχή, φροντίδα και διαχείριση των ατόμων με αυτισμό, νοητική αναπηρία, βαριές κινητικές και πολλαπλές αναπηρίες, καθώς και η κατάρτιση οδηγιών συμπεριφοράς για το προσωπικό, αποτελούν ελάχιστη και ουσιώδη προϋπόθεση για την υλοποίηση της αρχής της ισότητας στην πράξη. Εξίσου επιβεβλημένη είναι η δημιουργία ειδικών κλινών (έστω και περιορισμένου αριθμού) και δωματίων ησυχίας ή αποφόρτισης σε κάθε κλινική δημόσιου νοσοκομείου, καθώς και τουλάχιστον μίας κλίνης σε κάθε Μ.Ε.Θ. ή Μ.Α.Φ., ώστε να εξασφαλίζεται φιλικό και ασφαλές περιβάλλον, κατάλληλο για προσαρμοσμένη νοσηλεία για τα άτομα που βιώνουν υπερδιέγερση ή έντονο άγχος. Αυτές οι παρεμβάσεις δεν αποτελούν πολυτέλεια, αλλά θεσμική υποχρέωση, σύμφωνα με τις ρητές προβλέψεις του άρθρου 25 της Σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες και της κυρωτικής νομοθεσίας (ν.4074/2012), ως προς την υποχρέωση εξασφάλισης «υπηρεσιών υγείας προσαρμοσμένων στις ανάγκες τους».

Δοθέντος τούτου, η ΠΟΣΓΚΑμεΑ επαναλαμβάνει το αίτημά της για την ανάλογη επαναδιαπραγμάτευση – αύξηση του δικαιούμενου νοσηλίου – τροφείου των ατόμων με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, με περιορισμένο βαθμό αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης – εξυπηρετούμενων σε Σ.Υ.Δ. ή/και τη θεσμοθέτηση νοσηλίου αυξημένης φροντίδας και υποστήριξης σε συνάρτηση με το είδος, τη βαρύτητα και το ηλικιακό εύρος των εξυπηρετούμενων κατηγοριών αναπηρίας, δεδομένου ότι όσο τα μεγέθη τους αυξάνουν, αντίστοιχες επιδράσεις ασκούνται εν πολλοίς και στο πραγματικό κόστος της παροχής των κοινωνικών υπηρεσιών προς τα άτομα με αναπηρία.