Τούτο, αν συνεκτιμηθεί ότι η ανεπάρκεια δομών υποστηριζόμενης διαβίωσης στη χώρα μας για ενήλικες με βαριές αναπηρίες, καθώς και το ελλειμματικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας για την υποστήριξη της ανεξάρτητης διαβίωσης των ατόμων που δεν έχουν οικογενειακό περιβάλλον, είτε αδυνατούν να τοποθετηθούν σε θετή οικογένεια, είτε όταν η πρόοδος που σημειώνει η βιολογική τους οικογένεια ως προς την ικανότητα ή/και τη δυνατότητα άσκησης της γονικής μέριμνας δεν είναι επαρκής, καθιστούν ως λύση την έσχατη, αλλά μάλλον μοναδικά υπαρκτή∙ εκείνη της επανένταξης των αναδεχόμενων που ενηλικιώνονται σε ίδρυμα, έκβαση που από μόνη της ακυρώνει πλήρως την προσπάθεια αποϊδρυματοποίησης ή/και αποφυγής του ιδρυματισμού.