Η χρήση της αναπηρίας ως εργαλείο χλευασμού και ταυτόχρονα ως αντικείμενο σεξουαλικής υποτίμησης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Πρόκειται για λόγο που τροφοδοτεί τη βία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον σχολικό εκφοβισμό. Για τα παιδιά μας, που φοιτούν σε ειδικά ή γενικά σχολεία, τέτοιου είδους περιεχόμενο δεν είναι απλώς προσβλητικό – είναι απειλή.

Κι αν κάθε μητέρα είναι ένας κόσμος, η μητέρα του παιδιού με αναπηρία είναι ο κόσμος που επιμένει να φωτίζει το αύριο. Είναι εκείνη που αγωνίζεται αθόρυβα, ακατάπαυστα, καθημερινά. Που γνωρίζει ότι η ζωή της θα της δώσει λιγότερα διαλείμματα και περισσότερες μάχες. Που υπερασπίζεται δικαιώματα, αγωνίζεται να γκρεμίσει στερεότυπα, να σταθεί όρθια για να στηρίξει. Κι όμως, δεν παύει να ονειρεύεται, να ελπίζει, να διεκδικεί, να χτίζει — έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, πιο συμπεριληπτικό, πιο δίκαιο.

Η σύνταξη και καθιέρωση συγκεκριμένων πρωτοκόλλων διαδικασιών για την υποδοχή, φροντίδα και διαχείριση των ατόμων με αυτισμό, νοητική αναπηρία, βαριές κινητικές και πολλαπλές αναπηρίες, καθώς και η κατάρτιση οδηγιών συμπεριφοράς για το προσωπικό, αποτελούν ελάχιστη και ουσιώδη προϋπόθεση για την υλοποίηση της αρχής της ισότητας στην πράξη. Εξίσου επιβεβλημένη είναι η δημιουργία ειδικών κλινών (έστω και περιορισμένου αριθμού) και δωματίων ησυχίας ή αποφόρτισης σε κάθε κλινική δημόσιου νοσοκομείου, καθώς και τουλάχιστον μίας κλίνης σε κάθε Μ.Ε.Θ. ή Μ.Α.Φ., ώστε να εξασφαλίζεται φιλικό και ασφαλές περιβάλλον, κατάλληλο για προσαρμοσμένη νοσηλεία για τα άτομα που βιώνουν υπερδιέγερση ή έντονο άγχος. Αυτές οι παρεμβάσεις δεν αποτελούν πολυτέλεια, αλλά θεσμική υποχρέωση, σύμφωνα με τις ρητές προβλέψεις του άρθρου 25 της Σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες και της κυρωτικής νομοθεσίας (ν.4074/2012), ως προς την υποχρέωση εξασφάλισης «υπηρεσιών υγείας προσαρμοσμένων στις ανάγκες τους».