Διερωτόμαστε πώς το μείζον ζήτημα της επαρκούς και κατάλληλης στελέχωσης των Κέντρων Κοινωνικής Πρόνοιας, με μόνιμο επιστημονικό, βοηθητικό και προσωπικό διαφόρων ειδικοτήτων υγείας, παρά τις οφθαλμοφανείς ανάγκες, τις τραγικές ελλείψεις, τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις και οχλήσεις της ΠΟΣΓΚΑμεΑ, της ΕΣΑμεΑ, του συνόλου των ενεργών μελών του οργανωμένου εθνικού αναπηρικού κινήματος, παραμένει τόσο δισεπίλυτο, όταν παράλληλα η πολυπόθητη αποϊδρυματοποίηση που εδώ κα&am